Dr n. med. Mieczysław Buczkowski z Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski

Podczas uroczystych obchodów 78. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Andrzej Duda wręczył odznaczenia państwowe uczestnikom Powstania Warszawskiego oraz osobom pielęgnującym pamięć o tamtych wydarzeniach. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski odznaczony został członek Śląskiej Izby Lekarskiej dr n. med. Mieczysław Buczkowski, pseudonim „Buk”. 

W czasie okupacji Mieczysław Buczkowski rozpoczął naukę na tajnych kompletach w Warszawie (Prywatna Szkoła Zawodowa dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego Doc. Jana Zaorskiego, Wydział Lekarski Tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich i Uniwersytetu Warszawskiego). Pracował w Szpitalu Dzieciątka Jezus oraz w Szpitalu Ujazdowskim.

W czasie Powstania pracował jako młodszy lekarz w szpitalu polowym w klasztorze ss. Zmartwychwstanek przy ul. Krasińskiego 31 na Żoliborzu. Został ranny 24 sierpnia 1944 r. Opuścił Warszawę wraz z innymi rannymi.

Po zakończeniu wojny kontynuował studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie 19 grudnia 1947 r. uzyskał dyplom lekarza. Rozpoczął pracę na Oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala Ubezpieczalni Społecznej w Zabrzu pod kierunkiem Prof. Witolda Zahorskiego. W roku 1949 powołany został do służby wojskowej. W czasie pobytu w wojsku ukończył specjalizację z chorób wewnętrznych oraz organizacji służby zdrowia. W tym czasie pracował między innymi jako wykładowca na Akademii Medycznej w Łodzi. W 1957 r. po wyjściu z wojska, rozpoczął ponownie pracę pod kierunkiem prof. Witolda Zahorskiego w Klinice Chorób Wewnętrznych Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu, gdzie w roku 1963 obronił pracę doktorską i na stanowisku adiunkta pracował do chwili objęcia ordynatury Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach w roku 1969. Równolegle z pracą w Klinice pracował na stanowisku pomocniczego pracownika nauki w Instytucie Medycyny Pracy w Zabrzu a następnie, w latach 1967-1968, pełnił obowiązki dyrektora ds. lecznictwa Wojewódzkiej Poradni Wielospecjalistycznej. Równolegle z obowiązkami Ordynatora Oddziału pracował jako biegły przy Okręgowym Sądzie Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach. Pełnił również obowiązki Dyrektora Naczelnego Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach a następnie funkcję dyrektora ZOZ w Gliwicach. Obowiązki ordynatora Oddziału pełnił do czerwca 1991 r. W czasie swej długoletniej pracy doktor Mieczysław Buczkowski był wychowawcą wielu młodych lekarzy. Pod jego kierunkiem specjalizację w zakresie medycyny wewnętrznej zdobyło 32 internistów. W kierowanym przez niego Oddziale powstał jeden z pierwszych, mieszczących się w ośrodkach pozaklinicznych, Oddział Intensywnego Nadzoru Kardiologicznego a następnie Oddział Dializ Pozaustrojowych. Jest autorem lub współautorem 22 opublikowanych prac naukowych.

Fragment wspomnień Mieczysława Buczkowskiego (nagranie z Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego, 2009):

„Zostałem na ulicy Krasińskiego i tam już zacząłem opatrunki, już tam po prostu zacząłem działać. Ale było to zaledwie kilka dni, bo głównym szpitalem był szpital zmartwychwstanek, który to szpital od razu właściwie w pierwszych momentach znalazł się na linii ognia i od razu po kilku dniach został ewakuowany. Gdzie? Właśnie na ulicę Krasińskiego. Tam były warunki właściwie jak na szpital bardzo dobre (…).

Z początku, trzeba przyznać, nie było wielkich trudności, jeśli chodzi o materiał i zaopatrzenie. Tu jest do podkreślenia olbrzymia zasługa sióstr zmartwychwstanek, które w zasadzie całą bazę, całą logistykę, to właściwie, tak jak się orientowałem, mimo że nie siedziałem w dowództwie czy w tych sprawach, ale wydaje mi się, że całą logistykę, zaopatrzenie, materiały opatrunkowe, leki, środki znieczulające, narzędzia chirurgiczne, to wszystko organizowały one. (…)

Potem przyszedł dzień 22, 23 [sierpnia], dwa dni ataku. To był koszmar, bo rannych była olbrzymia ilość i w zasadzie szpital i wszystkie ekipy operacyjne pracowały wtedy non stop. Nie odchodziliśmy od stołów operacyjnych. Kiedy jużeśmy się słaniali, nam siostry przez rękaw i przez koszulę wstrzykiwały kofeinę, żeby jakoś jeszcze działać, bo już nie było [siły]. Nogi zupełnie się uginały.”

Źródło: www.1944.pl

Foto: www.prezydent.pl