Zaproszenie na wystawę

8 listopada 2024 r. o godz. 17.00 zapraszamy na wystawę fotografii zmarłej w 2013 r. dr Justyny Kotas-Strzody.

Justyna Kotas-Strzoda (1967-2013), lekarz medycyny, specjalista ortopeda-traumatolog, pracowała m.in. w SP ZOZ Szpital nr 2 im. dr. Tadeusza Boczonia w Mysłowicach, Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym nr 5 im. św. Barbary w Sosnowcu, Szpitalu Geriatrycznym im. Jana Pawła II, Rejonowym Pogotowiu w Sosnowcu; laureat konkursu fotograficznego „Okiem Eskulapa”, organizowanego przez Śląską Izbę Lekarską (2011, 2013) oraz III Ogólnopolskiego Konkursu Fotograficznego Lekarzy i Studentów Medycyny organizowanego przez OIL w Lublinie.

Tak o dr Justynie Kotas-Strzodzie napisał Krzysztof Strzoda:

            Najpierw były góry. Nie wiem, kiedy Justyna wybrała się w nie po raz pierwszy. Ale lubiła przemierzać szlaki, dążyć do celu. Cel był chyba najważniejszy. Jeśli po drodze miało się coś wydarzyć, co by mogło uniemożliwić Jej dojście do celu, to nie stanowiło to przeszkody. Nie powstrzymywało, było tylko elementem do pokonania. Ścieżka służyła do dojścia, ale też doświadczania tego co po drodze.

            Góry, chociaż wymagały wysiłku, stały się dla Niej miejscem oddechu i odpoczynku. Odpoczynku od codziennej pracy, którą wykonywała z oddaniem i powołaniem. Tutaj także kolejne lata wykonywanej pracy lekarza pokazywały jej determinację pokonywania kolejnych trudności, dążenia do celu, który wymagał niemałego wysiłku i ciągłego rozwoju przy zdobywaniu kolejnych etapów specjalizacji. Ale pokazywały także wewnętrzną potrzebę niesienia pomocy innym.

            Fotografia pojawiła się później. Tutaj liczyła się dla Niej droga, czyli sam fakt fotografowania. Utrwalanie tych momentów, które pozwalały tam być, widzieć i czuć. Tworzenie poszczególnych kadrów w różnych momentach naszych podróży, w tym także w górach, były celem samym w sobie. Pozwalały zatrzymywać ich piękno, ale i utrwalać w nich przeżywane emocje.

            Justyna z czasem wyrobiła w sobie tę fotograficzną intuicję, która powoduje, że wiadomo kiedy podnieść aparat do oka, aby uchwycić nim nie przypadkową sytuację, ale kadr, który rozbudził się w wyobraźni ułamek sekundy wcześniej. Tak powstały i te fotografie, które prezentowane są na wystawie.